ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΝΑ ΤΟ ΛΕΣ- ΝΙΚΟΣ ΖΩΙΔΑΚΗΣ

Για σένα κάνω ό,τι μπορώ
και δε θα κάνω πίσω
αν θες θα σ'αγαπήσω
και τρεις θα σε μισήσω.

Για σένα κάνω το χαζό
ή γίνομαι διάνοια
θα ζω σε κόσμο ουτοπικό
ή μέσα στη παράνοια.
ΚΟΥΡΣΙΟΥΜΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ - Για Σένα
Κράτα το χέρι μου σφιχτά
ή άσε με να φύγω
θέλω να πιω όμως μια φορά
τα χείλη σου για λίγο.

Στον ώμο σου είμαι φτερό
στην πλάτη σου μαχαίρι
λέω, αντέχω, αν δε σε δω
κι όμως στήνω καρτέρι.

Να είμαι γέλιο από μωρό
και ζάρες από γέρο
για σένα κάνω ό,τι μπορώ
και πάλι υποφέρω.

Κράτα το χέρι μου σφιχτά
ή άσε με να φύγω
θέλω να πιω όμως μια φορά
τα χείλη σου για λίγο.

Artist: Portokaloglou Nikos (Πορτοκάλογλου Νίκος)
"Gine kommatia"

Ξέχασα τ' όνομά μου, το δρόμο, τα κλειδιά...
Απόψε, καρδιά μου, ποιός φεύγει, ποιός γυρνα;

Ποιό σκοτεινό φεγγάρι, ποιά δίψα, ποιά φωτιά;
Ποιά τρέλα, ποιά ζάλη, απόψε σ' οδηγά;

Κλείσε τα μάτια, κλείστα και χόρεψέ μου,
γίνε κομμάτια, τη νύχτα χάρισέ μου,
άνοιξ' τα χέρια, σήκω και χόρεψέ μου,
μέχρι τ' αστέρια, τη νύχτα χάρισέ μου...

Κάποιος σε περιμένει, κάπου έξω μακριά...
Μα η νύχτα πως βγαίνει, σ' αυτή την ερημιά;

Τελειώσαν πια τα λόγια, τελειώσαν τα λεφτά,
Μα δωσ' μου τη φλόγα, κι ανάβω πυρκαγιά...

Κλείσε τα μάτια, κλείστα και χόρεψέ μου, (same)
άνοιξ' τα χέρια, σήκω και χόρεψέ μου...

Te vad! Auzi?!

Στίχοι: Αλέκος Καγιάντας
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πουλόπουλος

Αυτοί που φεύγουν σφίγγουν τα χείλια
πνίγουν τα δάκρυα να μη φανούν
κι αυτοί που μένουν κουνούν μαντήλια
κι αναστενάζουν γιατί πονούν.

Κι αυτούς που φεύγουν
κι αυτούς που μένουν
οι μοίρες μ' απονιά
πάντα τους δέρνουν.

Αυτοί που φεύγουν κάποιο λυγμό τους
παίρνουν μαζί τους και μιαν ευχή
κι αυτοί που μένουν στο σπαραγμό τους
κάνουν κουράγιο και προσευχή.

Peste tot pe unde m-am dus in viata, cu moaca mea pina de curind angelica (actualmente fantomatic-sperietoare cu ochi holbati si luuc cadaveric) am lasat oamenilor impresia ca as fi un inger. Ia sa va explic de ce aparentele sint inselatoare ...

Boon. V-am spus ca pe vremuri lumea ma vedea drept o domnita bloda fraieruta si decorativa in cel mai pur sens al cuvintului. Daca inainte, dupa ce stregeam cu nesimtirea pe jos, auzeam in spatele meu "vaaai, are personalitate si nu e deloc cum pare", azi imi aud doar un suierat "Scorpia!"
Si pentru ca ma doare-n spatele garii de ce crede lumea care nu vine sa imi ofere un umar cind pling de sare camasa de pe mine de-atita stres si neputinta, surieratul e de obieci al vreunei vipere. Ce nu stiai ce e vipera? Aia de o incalzesti la sin si dupa aia ti se incolaceste dupa git! .
Cu pararere de bine imi anunt laudatoarele ca de ceva vreme pe nervii mei joaca o hora sirbeasca pe toti neavenitii si pampalalii, toti smecherii si dezinvoltele care au senzatia ca le-as fi sluga personala sau datatoare de seama. Si pentru ca sint indeajuns de nebuna, mi se rupe-n paispe de toata lumea care traieste cu impresia ca in locul meu s-ar fi descurcat mai bine. De fapt, nu dau doi bani pe aia care se cred buricul-pamintului.
Fara de regret va anunt ca urlatul la si crizele de isterie facute pentru clienti, furnizori si angajati este cea mai proasta metoda de a te impune, indiferent cit de destept se crede omuletu` in umilu-i marat "jemanfisism".
Faza asta am depasit-o de mult, nu incerc sa caut aprobarea sau suturile-n fund de la terti care, probabil sau posibil, ar fi fost internati de ceva timp la "casa vesela", ca sa ma simt importanta.
Nu mai imi pasa decit de oamenii carora le ofer si imi ofera un umar. Pe celalti, declarati ad-hoc si fara notificare stapini sau judecatori ai vietii mele, ii dau, douaspatru de carti, doapastru de feti, bine stiti, bine ghiciti, la spatele tuturor tururilor posibile si imposibile existente, trecute sau viitoare. Imi pare rau, nu mai am timp sau energie sa iert. Pus si simplu, nu-mi mai bat capul cu asta.
Simt deja ca o iau razna de la timpitii de hormoni care nu au alta treaba mai productiva in faimoasa mea viata urmarita si criticata de oricine care se crede destept si invincibil, desi stim cu totii ca e la marginea prapastiei, hormoni dezaxati care ma fac sa fiu un butoi cu pulbere. Atentie, sint pe cale sa explodex. Nu ca eu m-as afla mai departe de prapastie, ca eu sint deja cu un picior in groapa,dar macar am bunul simt sa nu imi vars rabufnirile patrotice de-amboulea, ca am acces la net si sint spaima-spaimelor...
Am eu insa timpita pretentie ca fiecare persoana acum din exterior datatoare de sfaturi idilice si placide, sa isi faca cruce-n cerul limbii inainte de ma mai ataca in zone cvasinecunoscute deocamdata, ca pe-aici arunca un ochi dezaprobator cu o grimasa demna de Regina Mari Brintanii... Si mi-as dori sa mor, dar din nefericire, si asta-i un pacat. Nu am nevoie de nici un sut in fund ca sa cad.Dar de cad, o sa va folosesc drept perna.
Nu de alta, dar nu sint o doamna. Sint o scorpie.

Imi privesc viata in ochi si mai multe ii cer. Sufletul meu nevinovat parca are doar inceput si niciodata sfirst. Imi privesc viata in ochi fara nici un fel de frica, ba chiar cu dragoste. Si-o intreb daca Dumnezeu ma mai aude. Daca exista vreun rost. Daca exista lumina si nu doar minciuna.
Vise, mai multe vise si mai multa nebunie in mine. Si ma intreb daca pasesc corect pe acest pamint. Si iar vise, prea multe vise, nebunie. Vise din nimic si spre nicaieri... Si inima-ntr-un du-te vinofara sfirsit.
E timpul sa simt ceva, nu sa fiu doar o bucata de carne umblatoare. Imi masor inima, imi masor trupul ca sa vad cita dragoste mai incape. Si-mi pun sufletul pe-un piedestal. Ma intreb daca merit o bucurie
Imi tin viata in miini si nu dau nici o clipa deoparte. Prefer inimile frinte, pe cele care-si numara ranile. Tot ce am, lor le dau. Imi privesc viata in ochi, provesc cerul, imi cresc aripi si urc. Vise, mai multe vise si mult mai multa nebunie in mine. Viata nu mai are nici o ratiune; si iar inima-i un du-te vino. Poate ca intr-o zi voi gasi, aruncat pe un drum pustiu, rostul meu de a trai. Vise singuratice si razlete, pentru ca nu s-au implinit. Vise de suflet calator. Himere.

Inima mea chinuita, zgiriiata ca un pantof vechi si prea mult purtat, se zvircoleste in agonie. Parca toata lumea s-a terminat si nimic nu mai are sens. Un foc ma arde pe dinauntru si ma intreb cu obstinenta ce rol am eu, cum ar trebui sa joc si daca voi auzi vreodata in luminile rampei, aplauze la scena deschisa.
Nu mai imi pasa de nimic, sint o straina in propria mea lume.
Oricine as fi, parca nu mai apartin nimanui si nimeni si nimic nu imi mai apartine. Am pierdut tot si nu mai am de daruit nimic.
Cum e sa iti pierzi inima ? Un hau si o haos. Un gol care te imbratiseaza si te tiraste in tenebrele unui cosmar care nu se mai termina.
Un ceas a stat intr-un colt al sufletului hartuit de intrebari neterminate si de raspunsuri nerostite.
Dragostea e ca o vrabiuta paralizata de ger. In piept mi se rup baierele inimii si-n loc de singe imi curge cucuta. Sint intr-o ora neagra intr-un timp rotund, o ora in care am fost luata de un vint strain si dusa intr-o lume pustie, unde nu imi gasesc locul.
Pe marea sufeltului meu s-au scufundat toate sperantele iubirii...